01. Wścibstwo nad pieczenią, czyli uczta powitalna

Pierwszego września Wielka Sala w Hogwarcie zazwyczaj wyglądała wspaniale, poczynając na zaczarowanym sklepieniu oddającym pogodę na zewnątrz, wielkim proporcu z godłem szkoły wiszącym za stołem nauczycielskim, a na lewitujących świecach i suto zastawionych stołach kończąc. Nikt tego dnia nie odczuwał, że czeka go pełen nauki rok, wszyscy skupiali się na jak najszybszym porozmawianiu z dawno niewidzianymi znajomymi albo dyskutowaniu o potencjalnych kandydatach na stanowisko nauczyciela obrony przed czarną magią. Nawet woźny, Argus Filch, zdawał się być podczas uczty mniej rozeźlony, tulił do siebie Panią Norris i zerkał ukradkiem na panią Pince, bibliotekarkę, w której ─ według krążących po szkole plotek ─ od dawna się podkochiwał.

W tym roku coś się jednak zmieniło. Nie w dekoracjach, lecz w atmosferze ─ z racji wydarzeń mających miejsce przed paroma tygodniami uczniowie nie zachowywali się tak radośnie, a kadra profesorska tajemniczo szeptała między sobą. Ucieczka śmierciożerców z Azkabanu i oficjalnie potwierdzony przez ministerstwo powrót Lorda Voldemorta sprawiły, że nie mówiono o niczym innym, a tu i ówdzie migały wycięte z Proroka Codziennego portrety najbardziej poszukiwanych przestępców. Niektórzy uczniowie, szczególnie ci zasiadający przy stole domu Slytherina, usilnie próbowali nie dać się sprowokować, gdyż wiele z podanych w gazecie nazwisk świadczyło o ich bliższym lub dalszym pokrewieństwie z poszukiwanymi. Już w pociągu doszło do kilku sprzeczek na tym tle, na szczęście nie mających finału w pojedynkach na zaklęcia.

W dosyć niekomfortowej sytuacji znalazł się szczególnie Teodor Nott ─ nazwisko jego ojca figurowało na liście gończym i choć sam Teodor nie należał do osób zawsze będących na świeczniku, tak teraz nie mógł opędzić się od irytujących uwag oraz docinków. Widać było po nim, że rola chwilowej gwiazdy szkolnych plotek zupełnie mu nie odpowiadała, gdyż przywykł do pozostawania w cieniu i obserwowania wszystkiego z oddali. Poza tym, tak jak Draco, również został tego lata zaprzysiężony na śmierciożercę i też tylko dlatego, że jego ojciec zawiódł.

Natomiast Blaise Zabini wydawał się bardzo rozbawiony całą sytuacją i próbował ściągnąć uwagę również na siebie, co nie do końca mu wychodziło. Wszyscy Ślizgoni wiedzieli, że wychowała go jedynie matka, którą wprawdzie można było posądzać o przyczynienie się do tajemniczych zgonów trzech swoich ─ nie zapominajmy, że zamożnych ─ małżonków, ale nie o czynne działanie w szeregach Czarnego Pana podczas pierwszej wojny. Toteż chłopak mówił jeszcze głośniej niż zwykle i snuł historie o podejrzeniach odnośnie prawdziwego zawodu swojego zmarłego ojca, byłego delegata Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów.

Również obaj chcieli wiedzieć, o czym Draco tak właściwie mówił w pociągu. Od opuszczenia bezkonnych pojazdów nie odezwał się ani słowem, z brodą wspartą na dłoni leniwie grzebał w puree ziemniaczanym, a plaster pieczeni wieprzowej przestał smakowicie parować jakieś pięć minut temu. Ich dociekliwość zaczynała chłopaka irytować, ponieważ pewien był, iż żaden z nich nie będzie w stanie zrozumieć, jaki chaos panował w jego głowie. Zresztą ─ czy któryś z nich naprawdę sądził, że poruszy jakikolwiek ważny temat przy stole pełnym plotkarzy? Siedział między swoimi dwoma najlepszymi kumplami i miał wielką ochotę wsadzić ich głowy w sałatkę.

Nie mieli o niczym pojęcia. Draco świadomy był, że został mu najwyżej rok życia, o ile Czarny Pan nie wpadnie w szał, jeśli misja przebiegać będzie zbyt wolno i nie zabije go szybciej. Zadanie, jakie przed nim postawiono było niewykonalne nie tylko dla szesnastolatka, ale dla kogokolwiek, kto odważyłby się stawić temu czoło. Zaś kroki, które dotychczas podjął, mogły jedynie przedłużyć mu życie i nie łudził się na nic więcej.

A lewe przedramię cały czas go piekło.

─ A tak poza tym ─ wtrącił Zabini, korzystając z okazji, że Ted odpuścił, aby napić się soku ─ dlaczego zostałeś w pociągu? 

─ O, dobre pytanie. ─ Nott z impetem odstawił szklankę i odwrócił się w stronę Draco, aby lepiej słyszeć.

─ Och, to... Potter nas podsłuchiwał, więc dałem mu nauczkę. 

Jak na komendę wszyscy trzej spojrzeli w stronę stołu Gryfonów, a konkretniej na Harry'ego, nadal mającego ślady krwi na twarzy. Najwidoczniej nie wdawał się w zbędne szczegóły odnośnie przyczyn swojego stanu, lecz to i tak mało Malfoya obchodziło. Nie był pewien, co dokładnie Potter podsłuchał i czy mógłby skojarzyć fakty jednoznacznie, ale... Granger na pewno nie będzie miała z tym problemu. Jeżeli domyśli się, co zaszło w wakacje i kim stał się Draco, powodzenie planu stanie pod jeszcze większym znakiem zapytania.

─ Podejrzewałem, że masz z tym coś wspólnego ─ rzekł Teodor z nutą niezadowolenia w głosie, na co Draco zareagował uniesieniem brwi. ─ No co? Jeżeli nie chcesz NAM powiedzieć, co się dzieje, nie skupiaj na sobie niepotrzebnej uwagi Dumbledore'a. Wiesz, że zrobi wszystko dla swojego kochanego Pottusia, a na pewno będzie chciał wiedzieć, co mu się stało.

─ Przestań, Ted. ─ Zabini otarł usta serwetką, zmiął ją i rzucił na talerz. ─ Potter uwielbia zgrywać bohatera i na pewno nie piśnie ani słówkiem o tym, co się wydarzyło. Co nie, Draco?

Ale Draco przestał ich słuchać. Nie zamierzał korzystać z tych jakże przydatnych rad, sam doskonale wiedział, co powinien robić i jak się zachowywać. Wystarczało mu już, że matka zaczęła histeryzować i cały czas szukała sposobu na uchronienie swojego pierworodnego przed najgorszym. Z drugiej strony tego korowodu paranoików stała ciotka Bellatriks, tak dumna z siostrzeńca, że cały czas snuła długie wywody o tym, co zyska, jeżeli misja się powiedzie. Żadna z nich oczywiście nie wiedziała, jakie zadanie zostało postawione przed ich najmłodszym krewnym, a mimo to obie zachowywały się jak doskonale poinformowane, próbując dawać mu miliony porad.

Ojciec natomiast milczał i to dręczyło Malfoya bardziej niż rozpaczliwość matki oraz nadmierna ekscytacja ciotki. Porażka w ministerstwie nie była pozbawiona konsekwencji, każdy, kto brał udział w tamtej misji został odpowiednio ukarany. Yaxley nadal miał problemy z poruszaniem się, klątwa Cruciatus o mało co go nie zabiła; w przypadku Dołohowa, wypadek w Sali Czasu wciąż dawał o sobie znać ─ śmierciożercy zdarzało się jeszcze gaworzyć po dziecięcemu. Ojciec Notta odniósł zdecydowanie najmniejszą porażkę, gdyż jego jedynymi obrażeniami okazały się te po upadku regałów w Sali Przepowiedni, z pasowania Teodora na śmierciożercę był bardzo dumny. A Lucjusz... Lucjusz pokornie musiał obserwować, jak jego jedyny syn dąży ku nieodwracalnej zagładzie.

Z zamyślenia wyrwał go donośny głos dyrektora. Mężczyzna właśnie wstał, aby dodać coś jeszcze przed końcem uczty, ale Draco nie umiał na niego spojrzeć. Może to głupie, ale czuł, że Dumbledore w mig wyczytałby wszystko, gdyby ich oczy się spotkały. Czy Czarny Pan wiedziałby, gdyby dyrektor zdawał sobie sprawę z wydanego na niego wyroku? Teoretycznie chęć Voldemorta na pozbycie się najpotężniejszego rywala wydawała się oczywista dla każdego czarodzieja, ale między tym a konkretnie wyznaczonym do zabójstwa śmierciożercą była jednak różnica.

─ ... dlatego jeszcze raz proszę was, moi mili, abyście zrozumieli konieczność podjętych środków bezpieczeństwa. Przy tym chcę też was uczulić, abyście informowali opiekuna domu o jakichkolwiek dziwnych czy podejrzanych zjawiskach, jeżeli natraficie na takowe w Hogwarcie. ─ Albus omiótł bystrym spojrzeniem wszystkie stoły. 

Draco uśmiechnął się pod nosem. Ten starzec naprawdę sądził, że uda mu się wiecznie wszystkich ochraniać? Prędzej czy później śmierciożercy przebiją się przez barierę, a co więcej... On, Malfoy, miał zamiar im w tym pomóc.

─ Nie będę ukrywał, że nastały mroczne czasy i im szybciej będziemy reagować, tym prędzej uda nam się uporać z niebezpieczeństwem. W Hogwarcie możecie czuć się bezpieczni tak długo, jak nie pozwolicie złu wedrzeć się do waszych umysłów. To naprawdę ważne, abyście sami umieli wybrać, co jest dobre, a co nie, i koniecznie miejcie swoich przyjaciół blisko siebie. Ale teraz nie myślmy o tym, co przykre, po takiej uczcie wszyscy zasługujemy na spokojny, głęboki sen. Dobrej nocy!

Blaise, Teodor i Draco odczekali chwilę, aż większość uczniów opuści Wielką Salę. Kiedy wreszcie i oni wyszli, kierując się do lochów, prawie nie rozmawiali ─ Nott nadal wydawał się jakiś rozeźlony i, podobnie jak Malfoy, pogrążył się we własnych myślach. Zabini natomiast widząc, że nikt go nie słucha, mruknął coś i przyśpieszył kroku, wiedząc, że w pokoju wspólnym szybciej znajdzie grono słuchaczy.

Gdy Blaise oddalił się na tyle, że w pustym korytarzu zostali jedynie Draco i Ted, ten drugi spojrzał na przyjaciela, po czym zaszedł mu drogę. Malfoy cofnął się o krok, nie mogąc ukryć zaskoczenia.

─ Co? ─ spytał, starając się, aby jego głos nie brzmiał zbyt nieuprzejmie. 

Jakkolwiek Zabini był mu bliski jako kumpel, tak Notta mógł określić mianem prawdziwego przyjaciela. On jeden zdawał się rozumieć, jak to jest być synem śmierciożercy, jakie obowiązki i nieprzyjemne sytuacje się z tym wiążą. Zwłaszcza że Ted nie należał do Ślizgonów złośliwych i mściwych, a chociaż został wychowywany w przeświadczeniu, że liczy się tylko czysta krew, nigdy nie użył słowa "szlama". Czasem miał przez to kłopoty ze strony innych uczniów, ale był człowiekiem tak opanowanym, że nigdy nie dawał się sprowokować.

─ Draco, obaj w tym siedzimy i wiesz o co mi chodzi. Widzę, że jesteś przerażony, nie oczekuję, że zaczniesz mi się zwierzać, ale chociaż przede mną przestań udawać, że wszystko jest w porządku. Zabini też nie chce źle, chociaż rozumiem, dlaczego przy nim wolisz trzymać gębę na kłódkę...

─ Właśnie nie rozumiesz ─ przerwał mu Draco, unosząc dłoń w uciszającym geście. ─ Naprawdę chciałbym ci wszystko wyjaśnić, ale po prostu nie mogę. 

─ Nie możesz czy nie chcesz? ─ spytał chłodno Nott, krzyżując ręce na torsie. 

─ O tym właśnie mówię ─ syknął, powoli tracąc cierpliwość. ─ Zawsze opowiadałem ci o wszystkim i byłeś zadowolony, raz pojawia się sytuacja, o której nikt nie powinien wiedzieć, nawet ty, i już przechodzisz w swój obrażony ton. A teraz, z łaski swojej, daj mi przejść.

Nott odsunął się, pozwalając, by Draco go wyminął. Nie powiedział nic, ale gdy pół godziny później nadal nie pojawił się w pokoju wspólnym, Malfoy poczuł dziwne uczucie zaniepokojenia. Nie o samego Teodora, raczej o ich przyjaźń. Ta sprzeczka nie była poważna, ale co jeżeli kolejne będą coraz gorsze, aż w końcu zupełnie przestaną ze sobą rozmawiać, chcąc uniknąć kłótni?

─ Hermiono?

Tamto popołudnie było naprawdę piękne. Kierujące się ku zachodowi słońce odbijało się w tafli jeziora, nad którym dopiero co Ślizgon odnalazł Gryfonkę. Parvati Patil rozpowiadała wszem i wobec, jak ten głupi Weasley odnosił się do Hermiony podczas i po lekcji zaklęć, na co dziewczynka zareagowała może zbyt płaczliwie, ale z drugiej strony Draco jej się nie dziwił. Kiedy nie zastał jej w łazience dziewcząt ─ trzy razy sprawdzał, aż nie wygonił go Filch ─ postanowił jej poszukać. Koledzy z domu oczywiście o niczym nie wiedzieli, wmówił im, że musi wysłać sowę do ojca... 

Powoli zaczynało go męczyć takie ukrywanie się, ale oboje wiedzieli, że to było konieczne. Gryfoni i Ślizgoni od lat walczyli ze sobą niemal na każdym polu, a gdyby dowiedzieli się o zakazanej przyjaźni pomiędzy Granger i Malfoyem, na pewno łatwo by im nie odpuścili. Zwłaszcza ze ona kumplowała się z Potterem, a to był dodatkowy powód, aby jej nie znosić. 

Draco jednak nie miał zamiaru tak łatwo się poddać. Odkąd poznali się w pociągu nawiązała się między nimi nić sympatii, nawet tak bardzo nie przeszkadzał mu fakt, że jest czarownicą półkrwi... 

─ Zostaw mnie. Pewnie też uważasz, że jestem przemądrzała i nieznośna... ─ mruknęła, pociągając głośno nosem. Wyglądała naprawdę żałośnie, siedziała skulona na trawie i wyrywała źdźbła, które następnie puszczała na wiatr, najwyraźniej próbując się w ten sposób uspokoić. 

Draco usiadł obok niej i podał Gryfonce chustkę, na której srebrną nicią wyszyto inicjały "D.L.M.". Wzięła ją, wytarła nos i schowała do kieszeni, czemu chłopiec nie zaprotestował. Miał takich chustek mnóstwo, poza tym uznał to za swego rodzaju dowód ich przyjaźni. 

Zasmarkaną chusteczkę, a jakże. 

─ Nie, wcale tak nie uważam. Mój tata zawsze powtarzał, że my, utalentowani albo wysoko postawieni czarodzieje, tylko z pozoru mamy łatwo. Wszyscy nam zazdroszczą, a tobie już na pewno Weasley zazdrości umiejętności. Sam jest nic niewartym szczurem, zdrajcą krwi i... 

─ Przestań tak o nim mówić. To mój kolega, tak samo, jak i ty. 

Draco prychnął.

─ Ja nigdy bym nie powiedział niczego, co mogłoby cię zranić. 

To wspomnienie pojawiło się w jego głowie jak błysk, pozbawiając go resztek dobrego humoru. Pożegnał się z Zabinim i poszedł do dormitorium, czując się okropnie. 

Był zwykłym hipokrytą. 

            ***    

Cześć!
Bardzo mi miło, że prolog spodobał się tylu osobom, a ja spotkałam tu kilka znajomych twarzy. :D Wiem, że ten rozdział jest dość krótki, ale obiecuję, że to się poprawi. Będę wdzięczna za wszystkie komentarze, a jeżeli znajdziecie jakieś błędy czy niedociągnięcie, poinformujcie mnie koniecznie!